What the fuck?! Die to be continued komt sneller dan ik had gedacht. Ik ben zondagochtend weer wezen hardlopen. … … Ja, daar was en ben ik ook wel even stil van. Ik snap er niets van. Na een nacht vol met techno in een vernieuwde Hedon en hier en daar een wijntje met wat slap geouwehoer heb ik, met een overduidelijk onbekend soort van enthousiasme, mijn sportschoenen aangetrokken. Weird, huh?! Enthousiasme, sportschoenen en hardlopen zijn drie woorden die bij mij nooit samen in een zin terechtkwamen. Wanneer dat wel gebeurde was dat per ongeluk of bestond de rest van die zin uit scheldwoorden.
Anyway… met de vriend van m’n moeder weer een ‘rondje’ wezen rennen. Forrest Gump… bijna. Natuurlijk kan ik nog niet een rondje van 7 kilometer aan één stuk hardlopen, maar afgewisseld met wandelen ging het me an sich wel goed af. Af en toe merkte ik dat ik een kort maar machtig gezellige nacht heb gehad; op sommige momenten had zelfs mijn conditie geen conditie meer, een vleug van alcohol kwam voorbij en zo nu en dan kreeg ik een flinke knuffel van de sigarettenrook die zich genesteld had in mijn haar. Ja mensen, hieruit kan je concluderen dat ik mij nog niet grondig had afgeschrobd voordat ik ging rennen. Alsof jullie dat nog nooit hebben gedaan. Right. Liars!
Kon het beter? Ja duh, tuurlijk. Dat is ook iets waar ik dus blijkbaar aan ga werken. Het hoe, wat, waar en waarom van deze plotselinge en rare drang om te gaan hardlopen kan ik jullie niet uitleggen. Maar zolang die drang er is maak ik er flink gebruik van. Dus al mijn creatieve uitlatingen moet even op zich laten wachten en logeren in lades en in mijn hoofd. Ik voel mij wel licht egoïstisch, een uitslover en een overachiever. Maar ach, heb ik dat ook eens meegemaakt in mijn leven. And me like it!
Keep y’all posted!
Vrede!