De grote Burn O. | de reacties

Heremetiet, wat heb ik veel reacties van jullie gekregen op mijn verhaal. Zo immens veel lieve, leuke en toffe reacties. Bemoedigende knikjes, kaartjes en knuffels in real life, op Facebook, the Gram, appjes, overal… man. Jullie zijn lief, de grootste knuffel van mij naar jullie.

Maar stiekem heb ik het idee dat mijn moraal van het verhaal niet helemaal is overgekomen.
Hier en daar kreeg ik reacties als ‘hè hè, ik zei het toch?’ en ‘eindelijk zeg je het’. Hoe komen deze reacties op mij over? Alsof ik het dan zelf niet doorhad of dat ik ten tijde tegen iedereen het had moeten zeggen… Nou, trust me, ik had het echt wel door en de mensen in mijn omgeving die het moesten weten, wisten het. En that’s enough. Echt dikke prima dat je het wist, dacht of doorhad. That’s cool. Ik gok dat veel mensen, die deze reacties gaven, de beste intenties hadden maar niet helemaal doorhadden dat het dit effect kan hebben op een persoon. Tip van Flip: Wees je bewust van wat je zegt. Toon empathie, bewondering, afkeuring, whatever of als je niets wil tonen, toon dan helemaal niets. Reacties in de ’i told ya so’ sferen zijn niet echt heul tof.

Awareness

Ik schreef het artikel niet omdat ik graag kenbaar wilde maken dat ik burned out was. No way, ik ben een gesloten boek, behalve voor de mensen die mij echt kennen en daar voel ik me goed bij. Ook schreef ik het stuk niet omdat ik vind dat ik verantwoording moet afleggen waarom ik de afgelopen maanden bepaalde keuzes heb gemaakt. Ik schreef het omdat ik vind dat een burn-out en alle andere soortgelijke issues ondergeschoven zijn en dat ik awareness wil creëeren.

Stress

Stress is de grote boeman in dit verhaal en wanneer je je stress niet onder controle hebt is het de oorzaak van vele ongemakken, fysiek en mentaal. Mijn hoop is dan ook dat er mensen zijn, in soortgelijke situaties, die het lezen en dan weten dat zij niet de enige zijn. That’s it. Awareness. Geen pity party.
Nu, een dik jaar later gaat het goed met mij en ik zit allanger niet meer in het diepste dal, niet eens in een ondiep dalletje op dit moment, terwijl ik dit schrijf. Natuurlijk gaat het weleens wat minder, maar bij wie niet. Gin lost veel op. Maar achteraf, zo goed als achteraf, besef ik wel dat ik heel wat symptomen niet serieus genoeg heb genomen. Had ik het kunnen voorkomen? Misschien wel. Misschien niet, ik had wel eerder maatregelen kunnen nemen.

Vind ik nu dat iedereen nu zijn of haar verhaal out in the open moet gooien. No way, dikke zelf weten. Wel hoop ik dat mensen eerder symptomen kunnen herkennen zodat stressziektes voor een groot gedeelte voorkomen worden; dat we aandacht besteden aan onszelf om te voorkomen dat we ziek worden, op welke manier dan ook. Dat vind ik, dat wil ik en dat hoop ik. Zo. De wijsneuzerige barmhartige samaritaan en wereldverbeteraar die ik ben. *kuch*

Dan gaat deze wijsneus zich nu mentaal voorbereiden op het rondje van 8k die ze morgen gaat rennen. En een tompouce eten. Twee.

Liefs!