Naar de inhoud springen

Hardlopen, wat doe je met me?

Zucht. Steun. Jenk. Zweet. En dat allemaal keer 28. Het gevoel dat ik had wanneer ik die enkele keer ging hardlopen. Oh of deze: Hardlopen is voor duffe mensen die Nike Air Max Thea dragen in plaats van Nike Air Max 1. Yup, dat vond ik. No shame, die arrogantie had ik. Nu nog steeds, maar minder. No offense voor mensen die Nike AM Thea beeldschoon vinden. Niet veel credits voor hardlopen en hardlopers dus. Maar oh boy, times have changed. Times have changed.

Hardlopen is zeker niet the cure tegen een burn-out, maar het helpt wel. Big time. Op het internet vond ik de nodige artikelen hierover, uiteindelijk gingen veel deze artikelen over een onderzoek van Juriena de Vries. Uit haar onderzoek is gebleken dat er wel degelijk een link is tussen je mental state en het hardlopen. I have to say, the girl is right. Nu moet ik eerlijkheidshalve er wel bij zeggen dat er ook vele artikelen zijn die het tegendeel claimen, maar zonder wetenschappelijke onderzoeken die dat kunnen onderbouwen. Hoe het ook zij, hardlopen helpt bij mij. Dus go Juriena!
Ook al zeur (ofwel jenken) ik tijdens het hardlopen, ben ik soms kattig tegen m’n trainer (stiefpaps), vloek ik als een volwaardig hooligan, stop ik ter plekke met hardlopen omdat ik dan ‘de kop verkeerd’ heb en ben ik liever lui als moe. #dramaqueen tot de max. Uiteindelijk vind ik het hardlopen an sich echt wel tof en heeft het in de tussentijd vele brandjes geblust.

Hardlopen. Poging 325

Begonnen omdat ik m’n zinnen wilde verzetten en omdat ik dik (letterlijk ook) chagerijnig was dat de weegschaal stopte op een getal die niet heel gezond was voor m’n lengte en spiermassa (mijn spiermassa is 0 overigens), zijn we nu bijna een jaar verder. In de afgelopen járen heb ik verschillende pogingen gedaan om te beginnen met hardlopen maar ik hield het nooit vol. Om diverse redenen; ik had last van luiheid, vond crossfitten leuker, algehele malaise, de zon scheen te hard, het was te koud en ga zo maar door.

Mindset

Wat maakt dat ik het nu volhoud? Nou, behalve dat ik een prima looptrainer heb die mij er enorm doorheen sleept, soms bijna letterlijk, zorgt het voor een, voor mij, goede mindset. Tijdens het hardlopen heb ik weinig tijd om te denken aan hoe ongelukkig ik op mijn werk ben, stress of andere issues waar ik dan meezit. Ik focus mij op het hardlopen, het is mijn afleiding. Sluipen de stomme gedachten weer door mijn hoofd merk ik dat meteen aan mijn lopen: onrustig, gehaast, gewoon ruk. Zodra ik dat merk verleg ik mijn aandacht weer naar m’n techniek, pace, hartslag, de koetjes die ik op dat moment in de wei zie, die enge gans die mij in aanvalsmodus aanstaart, whatever. Goal is immers lekker lopen en met een voldaan gevoel de loop te eindigen.

Ook leert het hardlopen mijn perfectionisme en ongeduldigheid wat in te dimmen. M’n techniek moet perfect zijn. M’n pace moet perfect zijn. Ik moet nog sneller lopen. Maar dan komt m’n lichaam om het hoekje piepen, letterlijk piept m’n lichaam dan ook. Die piept dat ik het rustig aan moet doen, dat ik geduld moet hebben om die techniek goed onder de knie te krijgen. Dat komt wel, geduld is een schone zaak. En negen van de tien keer heeft m’n lichaam dan ook gewoon gelijk. Tijdens een wedstrijd laat m’n lichaam me niet in de steek en loop ik bijna iedere keer sneller dan de vorige wedstrijd. Denk niet dat ik het heb over 10k in een half uur, drie kwartier niet zelfs… hemel, ben blij wanneer ik niet als laatste de 10k haal. Maar toch steeds weer wat sneller dan de keer ervoor. Yay!

Afvallen

Ben ik nou zoveel kilo’s kwijt? Mwah, valt mee. Heel wat van de verloren kilo’s heb ik er keurig weer aangegeten, want #teamalwayshungry. En that’s ok. Inmiddels is het afvallen bijzaak geworden en neem ik genoegen met de benen die ik m’n boomstammen noem. I love my boomstammen man. Nooit zullen ze takken worden en dat hoeft ook niet. Breekt snel en zo. Snap je wel.

Liefs!


Facebook Comments

Een reactie

  1. Daniëlle

    Mooi geschreven en heel erg herkenbaar 🙂 Het is een haat liefde verhouding hé. Elke keer als ik aan m’n rondje begin denk ik, waaaarom doe ik dit vrijwillig?? En als ik klaar ben denk ik, wanneer mag ik weer? 😀
    Succes met alles! Doe je ook mee met de 4 Engelse mijl in Zwolle?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *