Oh yeah… I’m back at it again. Ik ben weer gaan hardlopen. Een poging tot in ieder geval. Wat is het toch steeds met die need om iets te gaan doen wat goed voor je is? My word, ik snap er niets van. Misschien moet ik er ook maar niets van willen snappen en is het een kwestie van acceptatie van de situatie. Enfin, de vorige keer ging het me niet zo goed af… remember? Ik remember het wel, als de dag van gisteren, en trust me ik vond het geen reet aan. Dus what changed? Nou niet veel eigenlijk behalve dat de vriend van mijn moeder (een fervent hardloper) een keer voorstelde dat hij en mijn moeder wel eens wilde leren om goed hard te lopen. Ik ben de moeilijkste niet (as we know) dus ik trok de stoute hardloopschoenen maar weer aan. zucht. Misschien is het nu anders. Niet dat stomme mens (Evy) in mijn oren, niet in mijn eentje hardlopen en ga zo maar door.
Gisteravond was de avond. Na wat zenuwachtig gelach van mijn moeder en mij begonnen we aan ons avontuur. Oh crap. Ik schoot licht in paniek, een vleugje van woede kwam weer terug en na 3 stappen gezet te hebben was ik er compleet van overtuigd dat ik al niet meer kon. Ik moet zeggen dat die ene keer dat ik dit deed mij enigszins getraumatiseerd heeft. Ik geef vooral de schuld aan Evy die de hele tijd zegt dat ze zo fier op mij is. What the fuck weet zij ervan. Ze ziet me niet eens. Ok, ok… ik draaf door. Zit me nogal hoog.
Dus de moeder en ik wandelen achter haar vriend aan. Wat had ik ons graag van een afstand willen bekijken. Haar vriend in z’n hardlooppakkie; strak broekie, reflecterend vest, en zijn telefoon om z’n arm in zo’n speciaal ding. M’n moeder met haar Nikes, bodywarmer en d’r Ikea reflecterend vestje. En ik… ach na de vorige ervaring had ik alles weggegooid behalve m’n gympen. Dus ik had mijn blitse gympen aan. BLITS zeg ik je!
Na een halve kilometer gewandeld te hebben gingen we hardlopen. Fuck. Ik ga jullie wat vertellen… ik viel niet flauw. Fuck. Ik was niet buiten adem. Fuck. Nadat we weer gingen wandelen, hardlopen, wandelen, hardlopen, enzovoorts, enzovoorts, had ik de smaak te pakken. Fuck. Ik kreeg babbels. “Ik voel me net Rocky Bilboa!”, gilde ik naar mijn moeder. Yeah right. “Hey mam, misschien stam ik wel af van die Kenianen die altijd de marathon winnen?!”. Yeah, right. Hoe ging het dan met je moeder? Dat was bijzonder. Tijdens het wandelen had ik het idee dat ze aan het hardlopen was; met moeite kon ik haar bijhouden. Tijdens het hardlopen had ik het idee dat ze aan het wandelen was. Dus dat ging prima, hoewel ik tot twee keer toe de slappe lach kreeg, doordat ik zag hoe mijn moeder haar boobies vast hield tijdens het rennen. Priceless! Ik zeg niet dat ik er heel veel beter uitzag met m’n basketball jersey die onder mijn Carhartt-zeehond-jas uitstak terwijl ik mn capuchon op had en er dus uitzag alsof ik geen nek had. Maar priceless was het. Priceless.
Bij thuiskomst was ik niet per sé buiten adem en was niet eens vreselijk chagrijnig. Goh, heeft die endorfine mij dan eindelijk gevonden? Neh, denk ’t niet. Ik denk dat ‘ie wel af en toe het hoekje om komt kijken. Oh crap. Ga ik dit leuk vinden? Misschien wel.
To be continued…
Liefde!
[…] tussen mijn allereerste stappen in het hardlopen en nu. Letterlijk. Wat is er gebeurd tussen nu en toen? Oh wacht… nee, deze. Nou, een verborgen burn-out, jezelf opnieuw leren kennen, voor jezelf […]
[…] the fuck?! Die to be continued komt sneller dan ik had gedacht. Ik ben zondagochtend weer wezen hardlopen. … … Ja, […]
[…] toffe therapeute, mijn directe omgeving en dan met name met m’n moeder (de liefste ever) en hardlopen ben ik nu aardig op de goede weg. Van één keer in de twee weken een sessie is het nu naar een […]