De laatste tijd zijn er wat pondjes bijgekomen en het gaat er niet zo snel af als dat ik zou willen. Potdomme. Dus ik dacht… ik moet gaan sporten. Die kilo’s moeten eraf. Maar als er iets is waar ik een hekel aan heb, is het wel sporten. Naar de sportschool gaan is voor mij geen optie. Ik heb geen behoefte om andere mensen te zien zweten of mensen die lelijke hoofden trekken omdat ze zichzelf en anderen moeten imponeren en net die vijf kilo te veel op zo’n martelapparaat hebben gelegd. Nope, niets voor mij.
Ik heb heus wel het nodige geprobeerd. Zo heb ik een blauwe maandag aan yoga gedaan. We gingen erheen met de intentie om slanker te worden, je krijgt nu eenmaal langere spieren van yoga en je wordt leniger. Vaak zijn mensen die lenig zijn ook reteslank. Ooit een turnster gezien met overgewicht? Dacht het niet?
Afijn, we lopen naar binnen, al licht melig van de mannen en vrouwen die over-duidelijk veel liefde hebben voor geitenwollen sokken. Het was meteen duidelijk, wij pasten niet in het plaatje van een yogaliefhebbend persoon. De les begint en we gaan op zoek naar de lerares die ons beeldschoon slank ging maken, dachten wij. Helaas, de gedachte van een petit lichaam na een paar maanden yoga zag ik als mooie witte sneeuw voor die warme fijne zon kei- en keihard smelten.
Onze lerares was een vriendelijke dame van in de dertig die een welgevormd figuur had. Zij was geweldig lenig, maar had alles behalve het lichaam wat wij met yoga wilden bereiken, het tegenovergestelde zelfs. Zelfs bij het zien van onze lerares gaven we het toch een kans, lenig zijn is toch nooit erg. Na wat lessen van gestuntel, het uitbeelden van zo’n beetje alle dieren die in Artis te bewonderen zijn en een aantal buien van de slappe lach gaf ik het op. En wel op het moment dat zij ons vroeg om onze anus moesten gaan ontspannen. Sorry? Anus? Ja, heus. Het werd mij iets te intiem.
Kortom, geen yoga in groepsverband meer voor mij. Overduidelijk zie ik mijzelf hierdoor niet leniger worden. Een bijzonder fenomeen, deze vorm van yoga.
Ok… geen yoga, geen sportschool. Wat blijft er dan nog over? Zumba? Ja heus, Zumba! Zumba? Huh?! Wat? Is dat van die reclame waarbij wat freaks dansen alsof ze net van een of ander zonovergoten Caribisch eiland komen en hun heupen bewegen alsof die niet verbonden zijn met de rest van hun lichaam? Oh ja, en dan de hele tijd roepen dat ze er geen genoeg van krijgen en ze vallen er zoveel van af en het is echt niet normaal hoeveel ze afvallen. Wow Mike it’s amaaazing, dat idee. Ja, lach maar want dat doe ik ook.
Ik val er praktisch niets van af, maar het blijft een comic relief om elke week dansende huisvrouwen te zien dansen alsof Fabio himself toekijkt!
En nu? Nu niks eigenlijk. Wekelijks met de huisvrouwen meedoen en de overtollige pondjes met liefde omarmen en hopen dat ze ooit ineens vanzelf verdwijnen. Delusional? Jazeker. Ach…
Liefde!
[…] Wanneer men, tijdens een les yoga, tai chi of whatever, een zin begint met ontspan krijg ik flashbacks waar je u tegen zegt. Ik kan er nu nog soms niet van kan slapen. Gelukkig… gelukkig nam zij […]
[…] je is, ben ik alweer een tijdje bezig met het zoeken naar de perfecte vorm van beweging voor mij. Yoga in grote groepen was het niet voor mij, tai chi vond ik nèt niet leuk genoeg en van Zumba kreeg ik een allergische reactie van de […]