Those were the days…

Muziek uit de jaren ’90. Me loves it. Niet dat het dagelijks uit mijn boxen dendert, maar zo af en toe Vanilla Ice luisteren doet me meer goed dan kwaad. Iedereen doet dat weleens… Iedereen.

Tijdens mijn verveelsessies op het internet vond ik daar een feestje genaamd 90’s Now in het Zwolse Hedon. Met een beetje logisch nadenken weet je wel wat voor ’n feestje het is. Een soort feest waar ik nooit kom omdat ik me daar onbewust veel te goed voor voel. There I said it. Sommigen van jullie vinden het ook een beetje loserig. Geef maar toe. Er komen immers alleen maar vrouwen die hun drie maandelijkse oppas hebben gefixd om eens flink los te gaan op vrolijke deunen van de Spice Girls. Toch? Oh… en vergeet niet hèt cirkeltje. Jullie weten heus wel waar ik het over heb… Ik leg het uit: Je doet je schoudertas af en legt deze op de dansvloer. Vervolgens trommel je je vriendinnen op en gaan jullie om de tassen heen dansen. Et voila… Hèt cirkeltje.

Anywho… Nadat ik een bitchslap van realiteit had geïncasseerd, aangezien er nu voor mensen van mijn leeftijd speciale feesten worden georganiseerd in de trant van ‘herinner je je deze nog, nog, nog, nog?’ heb ik toch nog een vriendinnetje (we noemen haar A.) mee kunnen sleuren en… Vamos. Tijd om met eigen ogen te gaan zien hoe het er nou echt aan toegaat.

Uiteindelijk mijn jaren negentig Cavello toch maar niet aangetrokken en gekozen voor een spijkerbroek. Daar gingen we dan. Eerst naar de kroeg. Uiteraard wilden we even wat goeie wijn en kriek nuttigen voordat we naar de Hedon gingen. Begrijp me niet verkeerd, Hedon is een fijne plek om te zijn, maar de wijnen die ze schenken smaken naar spiritus aangelengd met water en wat schepjes suiker. Ik ben echt niet moeilijk met wijnen, heus waar. Ik zie nu wat wenkbrauwen fronzen, maar het is echt waar.
Ook wilde ik graag wat moed indrinken, want oh wee je gebeente wanneer je per ongeluk in hèt cirkeltje stapt van die vrouwen. Wild worden ze. Wild.

Het moment is daar. Wijn op, kriek op, kroeg uit. Ietwat bangig stappen we de Hedon binnen, zowel bang voor het onbekende als het bekende. Door de klapdeuren en wat zien onze ogen? Pubers. Nou ok, geen echte pubers maar het scheelt niet veel. Hier een daar spotten we een huisvrouw met een witte legging. Enfin genoeg met de judgements, we zijn hier om in een cirkeltje te dansen, mee te zingen en vieze wijn te drinken. En dat doen we. Meezingen met beschamende liedjes als Love U More van DJ Paul Elstak, Let’s Talk About Sex van Salt ‘n’ Pepa en No Matter What van Boyzone. No shame. Prettig. Tot… tot Nobody’s Wife kwam van Anouk. Dat was voor zowel A. als voor mij, de grens. Ik kon niet meer. Het licht ging aan, de dj’s turned the volume down tijdens het refrein en daar ging het publiek… Eén arm in de lucht, hoofd in de nek, ogen dicht en met heel hun hart meezingen. Nee, tijd voor een Ad Fundum, jas aan en draus.

Al met al heb ik me prima vermaakt. Om en met de huisvrouwen gelachen, om en met de pubers gelachen, maar vooral om en met A. en mezelf gelachen. Nooit geweten dat ik überhaupt zoveel liedjes mee kon zingen, I never seize to amaze myself.
Wil ik de volgende keer weer? Mwah, dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat al die huisvrouwen op mijn verjaardag mogen komen, dancing in a circle ’till the sun comes up, biatch!

Love!