Daar is ‘ie dan… m’n eerste echte blessure. De eerste wat betreft hardlopen in ieder geval. Blessures, onhandig als ik ben, heb ik altijd wel. En dan bedoel ik ook echt altijd. Pleisters, cool packs, van dat kinesiotapespul… alles heb ik op voorraad en binnen handbereik. Deze is toch wel even wat anders. Laat me even wennen. Moraal van het verhaal: het is niet het einde van de wereld. We kunnen nog omdenken. We kunnen nog lopen. 90% mindset.
EUFORIE
De 10k. Eindelijk rende ik een rondje van tien kilometer. Euforisch was ik. Yay. Win.
Mijn moment van euforie werd in een mum van tijd een moment van pijn. Pijn omdat ik daarna niet op m’n linkervoet kon staan. De hielspoor has set in. Fuckers. Hielspoor. Ook de meeste stomme benaming ooit. Alsof de GGD je op de hielen zit.
Eerste reactie: vloeken als volwaardig hooligan. Ik moet presteren immers. Tweede reactie: Paniek. ‘En nu? Is dit dan een echte blessure? Kan ik wel lopen?’ Overduidelijk kon dat niet. ‘Hoe moet ik dan in godesnaam mijn conditie op peil houden? Ok, i give up… nu kom ik aan en moet ik 3 maten groter gaan kopen.’ #gains Zelfkennis; hoe langer ik niet sport, hoe luier ik word. Shitjes. Niet de bedoeling. Ik MOET lopen. Nou, guess what… niet dus.
Mindset
Weer zo’n moment van jezelf tegenkomen zou je denken. Vooral in mijn ‘situatie’ toch?! Niets is minder waar. In ‘mijn’ situatie reageer ik juist meer bewust. Bewust van de consequenties als ik dit niet goed aanpak. Uiteindelijk is het mindset. Accepteren van de situatie, hoe shit ook. Accepteren betekent niet dat je niet handelt. Je gaat niet bij de pakken neerzitten. Je gaat de situatie manipuleren, in a good way. Daarnaast komt een stukje ‘dingen in perspectief zien’ om het hoekje kijken. Hardlopen gaat dus niet, gewoon lopen wel. Win. En nu heb ik extra tijd in de avond die ik nu eens een andere invulling kan gaan geven. Meer eten. Oorbellen kopen. #omdenken
Advies
Wat ik dan wel weer frappant vond was het advies dat ik kreeg van sommige mensen. Hier en daar vroeg iemand hoe het ging met hardlopen, superlief. Keurig legde ik uit dat het hardlopen deze week niet gaat in verband met het hakje, dat ik dus niet ren en dat ik de blessure behandel zoals het hoort. Duidelijk toch. Rust en behandelingen. Iemand zei let-ter-lijk: “Weet je wat jij moet doen? Veel rust geven en even niet gaan hardlopen!” No shit, Sherlock. Alsof ik diegene net vertelde, zo’n twee seconden voordat ik het ‘advies’ kreeg dat ik het niet rustig aan ga doen. Dat ik geen rekening houd met m’n hak. Alsof ik hen het gevoel geef dat ik niet goed op mezelf let. Wauw. Shoot. Me.
Ready, steady, rust
All craziness on a stickie… ik ben hartstikke blij dat ik weer ga hardlopen, het hakje voelt goed en de zin om te gaan rennen is aanwezig. Let wel, dat dacht ik dus voordat ik ging hardlopen. Gisteravond ben ik voor het eerst weer een rondje gaan rennen. Een minirondje welteverstaan. 3k. Gewoon voor de uitprobeer. Nou, de hiel was not amused en zei me een dikke fuck jou met je rennen. Dus… we nemen nog wat rust, slaan het hardlopen over, doen de oefeningen die we moeten doen, plakken m’n hak weer met een vrolijk kleurtje tape en hopen op een goed herstel. Steady wins the race.
Wel was ik pleasantly verrast dat m’n conditie na anderhalve week niet hardlopen eigenlijk nog wel prima was. In een lekker tempo heb ik al kletsend 3k gerend en vond ik het jammer dat m’n hak nog niet de oude was. Oh well…
Lief zijn voor elkaar!
x
Mijn moeder heeft ook een lange tijd last gehad van hielspoor. Daarnaast komt het nog steeds af en toe terug wanneer ze veel wandelt. Ze merkt dat goede schoenen dragen en niet te lange afstanden wandelen zorgt voor minder klachten.