Geduld

Ik hoor jullie wel denken hoor. Die Mies schrijft maar sollicitatiebrieven en wordt nergens aangenomen. Ja, dat hoor ik heus wel, ik hoor dat! Ik hoor alles wat jullie denken. Alles! (Waanidee? Medicijnen nodig? Het begint er wel op te lijken.)

Ik zal het uitleggen… tegenwoordig liggen de banen in mijn branche niet meer zo voor het oprapen en wanneer ik er eentje heb opgeraapt (bijzonder woord wanneer je dat zo leest trouwens) vragen ze om stagiaires of heb ik nogal wat concurrenten. Voornamelijk schrijvers, verslaggevers, columnisten, redacteuren en journalisten met gemiddeld zo’n 10 jaar ervaring. Nu snap ik wel dat zij dan worden aangenomen.

Maar kom op… hoe leuk is het om mij op een redactie te hebben?! Nou, heel leuk. Ik ben een jonge blom (relatief jong dan), fris en fruitig en ik kan natuurlijk de meest fantastische artikelen schrijven. Maar dan ook echt fantastisch! Dit alles zou ik misschien wat genuanceerder kunnen brengen. Maar ik doe niet aan subtiliteit en bescheidenheid. Valse bescheidenheid daarentegen… zo zei de Franse schijver Jean de la Bruyère: “Valse bescheidenheid is de uiterste verfijning van ijdelheid.” Een beetje ijdel zijn is goed, verfijning is een positief iets, dus al met al vind ik het een prima citaat. Dat zal ook wel iets te maken hebben met een lichte vorm van megalomanie. Maar vat het vooral op zoals je wilt natuurlijk.

Ach, weet je, het maakt ook allemaal niets uit. Er is vast wel ergens een redactie van een tijdschrift of website waar het broodnodig is dat ik daar rondloop en hun medium verrijk met mijn artikelen.

Tot die tijd… schrijf ik maar weer eens een sollicitatiebrief, werk ik aan mijn portfolio en benoem ik het nummer Numb van Sia tot soundtrack van de dag. Of er moet ineens iemand zijn die van mening is dat deze blog geweldig is en mij wil betalen om posts te plaatsen… ook van harte welkom natuurlijk. Stuur me een comment en ik geef m’n rekeningnummer door! Maar ach, as they say: geduld is een schönes zaak!