Naar de inhoud springen

Run Mies… run

Natuurlijk weet ik dat ik zeur. Ik weet ook dat ik overdrijf. Ik houd ervan. Op zich ben ik een heel positief en happy-go-lucky persoon, behalve wanneer ik even heerlijk kan zeuren en overdrijven. Dat is mijn vorm van ontspanning.
Aangezien ik net de nodige inspanning heb gehad is het tijd om de inspanning in te ruilen voor het tegenovergestelde. En oh boy wat ben ik toe aan ontspanning. Dus pas op… ik ga zeuren en overdrijven. Mensen die hier niet van gediend zijn, zijn van harte uitgenodigd om nu het kruisje links of rechts van hun scherm te gaan zoeken en daarop te klikken. Een gewaarschuwd mens… Ik geloof niet dat ik die zin verder hoef af te maken.

Weten jullie nog dat ik zocht naar nieuwe vormen van beweging? Nou ik heb gevonden! Hardlopen! Ik klink nu wel euforisch en blij, maar vergeet niet… ik ben aan het zeuren. Na wat research vond ik verschillende schema’s voor mensen zonder conditie, liever lui zijn dan moe en die eigenlijk niet willen hardlopen. Bij het bestuderen van zo’n schema kwam ik tot de conclusie dat het allemaal wel meeviel. Herhaaldelijk een minuut hardlopen om vervolgens een minuut te gaan wandelen klinkt immers niet bepaald inspannend. Toch?
Met volle moed loop ik zo’n speciale hardloopwinkel binnen. Enigszins trots en anderszins beschamend vertel ik dat ik met hardlopen ga beginnen en dat ik daar waarschijnlijk niet de juiste schoenen voor heb. Op zich best wel een overwinning voor mij, want hardloopschoenen vind ik intens lelijk en ik vind niet iets snel lelijk. Moet je nagaan. Enfin, de beste man kijkt mij aan en in zijn ogen kan ik zien dat hij, net zo goed als ik, weet dat ik het hardloopgebeuren waarschijnlijk niet lang ga doen. Maar zo vriendelijk als hij is, laat hij me wat schoenen passen. Uiteraard zitten die schoenen zoals schoenen horen te zitten, wat an sich ook al een bijzondere ervaring is. Maar om nou 150 euro neer te leggen voor de meest lelijke schoenen… dat gaat míj zelfs te ver, ook al zit er rose in. Uiteindelijk een oudere versie van de gepaste schoenen kunnen vinden voor een wat betaalbare prijs en hoppa!… ik ben er klaar voor. Ho! Wait up! Dat dacht ik.

Na het googelen van hardloopmuziek kwam ik bij Evy Gruyaert terecht. Evy kan je in je iPod stoppen. Zij vertelt met een vrolijke Belgische stem wanneer je moet hardlopen en wanneer je moet wandelen. Maar hoe aardig en fier ze ook is… Na het luisteren van een klein stukje kon ik Evy niet meer uitstaan. Dus dan maar op zoek naar iets anders. En daar was Couch to 5k. Een iets andere schema dan die van Evy maar dat gaf niets. Na wat googles op Couch to 5k kwam ik erachter dat er mensen waren die hun eigen muziek onder die schema’s zetten. Dus een stuk of 4 verschillende versies illegaal gedownload, zo doen wij die dingen, en ik was er helemaal klaar voor!

Inmiddels een paar dagen later en ik was helemaal stoked om te gaan hardlopen. Als ik toen eens wist wat ik nu weet… if only.
Geen Evy in m’n oor maar prettige muziek van rcrdlbl waar iemand een Couch to 5k schema over had gezet. Na vijf minuten stevig doorwandelen als een soort van warming up was het tijd voor mijn eerste minuut hardlopen. Ok, dat ging goed. En ik moet zeggen dat ik er wel uitzag alsof ik dagelijks m’n longen uit m’n lijf ren met m’n lelijke schoenen en strak broekie. Maar goed, weer een minuutje wandelen en ik moest weer hardlopen… en toen? Toen werd het stil. Stil van volle verbazing dat mijn conditie mij in de steek had gelaten en stil van het feit dat ik liep als een olifant die last heeft van opgezette enkels. Uiteindelijk heb ik wel het programma van die dag uitgelopen, of nou ja… ik heb een poging tot gedaan. Bij thuiskomst was ik, voor mij logischerwijs, strontchagrijnig en kon ik geen zinnig woord meer uitkramen behalve dat ik het een kutsport vond.

The day after was net zo erg, misschien nog wel een tik erger dan het hardlopen van die avond ervoor. Toen liep ik als een olifant, maar die ochtend had ik het gevoel alsof een olifant over mij heen had gelopen. Nee, nog geen endorfinekick voor mij… die endorfine heeft mij duidelijk overgeslagen. Nu weet ik ook wel dat ik het vaker moet doen om het geen kutsport meer te vinden. Dus… ik ga door. Op zoek naar die rush die mensen krijgen wanneer ze hardlopen. Daar kan ik me nog niets bij voorstellen, maar ja… het zal. Als ik nu zou stoppen zou het zonde zijn. Zonde van die schoenen, van die broek en al die schema’s. I look the part, so I gotta do and be the part. Toch?

Oh dear.

Facebook Comments

2 Reacties

  1. […] in het hardlopen en nu. Letterlijk. Wat is er gebeurd tussen nu en toen? Oh wacht… nee, deze. Nou, een verborgen burn-out, jezelf opnieuw leren kennen, voor jezelf opkomen en daardoor volledig […]

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *